14 Apr 2019 No Comments

Η σιωπή.

Για όλα όσα ήθελα να σου πω και να μοιραστώ αλλα δε μου ήταν αρκετό να τα λέμε από μακρυά.

 

Θέλω κάτι να σου πω αλλά δεν είμαι σίγουρη τι είναι αυτό. Και μέσα από την αναμονή, σιωπηλά επιλέγω να σε αφήσω στην ησυχία σου.

Η σιωπή μου, σε συντροφεύει κι αυτή. Ίσως περισσότερο από την παρουσία μου – όχι κατ’ επιλογήν.

 

Αυτό που δεν ξέρεις για μένα είναι… ότι κι εγώ καμιά φορά φοβάμαι.

Κι αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι θέλω παραπάνω αλλά όχι να σε χάσω.

Γράφω για σένα συχνά. Γράφω στο χαρτί αυτά που θα θελα να σου πω. Γιατί αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι δε σου στέλνω όλα τα μηνύματα που σου γράφω.

* Τι ειρωνεία ν’ ανησυχείς μήπως η παρουσία σου γίνει φορτική στον άνθρωπο που θέλεις την παρουσία του κάθε στιγμή. *

Κρατάω τη σιωπή μου, για να τιμήσει το εμείς που έχουμε.

Και ίσως ποτέ να μη μάθεις τη γλώσσα που μιλάμε όταν έρχεσαι στις σκέψεις μου.

 

Κι αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι μερικές φορές πονάω πιο δυνατά απ’ ότι αγαπάω.

 

Δε μοιράζεσαι το ίδιο με όλους. Το ίδιο βαθιά, έντονα, αληθινά. Γράφω για σένα συχνά.

~

Γιατί όλα τα θέλω τώρα.

Και σε κάθε τώρα και για όλα τα θέλω.

Γιατί σε όσους μας φιάχνουν τη μέρα, μας κάνουν να χαμογελάμε λίγο πιο έντονα και να νιώθουμε πιο δυνατά, δίνουμε μόνο πάθος.

 

by Stella in Personal

14 Apr 2019 No Comments

Tell me.. What do you see, when you look at me?

Κάποιοι φοβούνται, εμείς όμως περάσαμε και χειρότερα.

Εμείς όμως ακόμα αντέχουμε.

Είμαστε εδώ όταν οι άλλοι εγκαταλείπουν. Τα καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ και τίποτα πια δε μας κουνάει.

Κι αν κάποιος έχει διαφορετική άποιψη, θυμήσου:

Οι πιθανότητες να μην μπορείς είναι ίδιες με τις πιθανότητες αυτός ο κάποιος να κάνει λάθος!

by Stella in Uncategorized

13 Apr 2019 No Comments

Είσαι εκεί για να τους σώζεις; Κι εσένα ποιος;

Θέλω απλά να σου πω..  Μην προσπαθείς να τους σώσεις. Ο καθένας έχει την ευθύνη των επιλογών του και της ευτυχίας του. Αν αυτό θέλει, άστον να το απολαύσει. Εσύ έχεις την ευθύνη της δικής σου ζωής, της δικής σου καρδιάς και της δικής σου πνοής. Αγκάλιασε αυτό που έχει σημασία για σένα

Μήπως είσαι κι εσύ ένας σωτήρας;

Με αγχώνει η μιζέρια του κόσμου, που είναι γύρω μου και υπάρχουν με αυτόν τον τρόπο. Ξεχνάω τις ανάγκες μου και παρασύρομαι από τα δίκια τους. Είμαι εδώ αλλά στο δικό τους εδώ, στο δικό τους παρόν.

Ήταν τα πρότυπά μου. Πώς να απομακρυνθώ από τους θεούς μου; Αυτοί που πάντα ξέρανε και είχαν δίκιο;

Και μερικές φορές δεν αντέχω να τους βλέπω έτσι. Θέλω να τους δείξω το φως, να δουν κατάματα την ευτυχία όπως κάποιες φορές εγώ. Θέλω να τους βγάλω από τη μίζερη πραγματικότητά τους και να τους βάλω τα γυαλιά τους. Θέλω να τους σώσω. Θέλω να τους αλλάξω. Θα τους ξαναβρώ όμως τους θεούς μου;

Είσαι εκεί για να τους σώζεις; Κι εσένα ποιος;

Κι αν ζορίζεσαι, δέξου μια αγκαλιά και μείνε σ’ αυτήν για λίγο ακόμα – σε κάθε ακόμα. Βρες τη φωλιά που θα σε καθησυχάσει. Τη γαλήνη που θα σε συναρπάσει. Ζήτα απαιτητικά, πάρε δοτικά.

Μοιράσου τα άσχημα – για να τα διώξεις μακρυά.

Μη φοβάσαι μην τους σπάσεις, τους άλλους τους δήθεν τους μεγάλους. Ο καθένας μπορεί να έρθει και να δει κι αν από φόβο απομακρυνθεί θα ξέρεις ότι δεν άντεξε πραγματικά.

Μη φοβάσαι να πάρεις, απ’ όσους απλόχερα δίνουν.

Μη διστάσεις να αρπάξεις λίγο αγάπη από εκεί τριγύρω.

Όταν είναι από αγάπη, μη φοβάσαι το πολύ. Ούτε την υπερβολή.

Δεν έχει να κάνει μόνο μ’ εσένα μα και μ’ εμένα μαζί.

Αυτό που επιλέγω, όταν είσαι εσύ, δε χρειάζεται να κοντοσταθείς ή να το ξανασκεφτείς.

Ξεκουμπώνουν οι λέξεις και ανοίγουν οι ελπίδες. Ξεχύνονται γοργά.

Κι αν είσαι εδώ, να είσαι εδώ. Μέσα στην αλήθεια. Να παίζεις ξένοιαστα και να ζητάς.

Το ποιος θα δώσει, εκείνος ξέρεις. Γιατί το παιχνίδι είναι multiplayer.

Αυτός που δίνει επιλέγει. Γεμίζει και δεν πισωγυρίζει.

Δεν είναι για σένα αλλά για μένα. Το μοίρασμα που σου δίνω, η επιλογή αυτή, μια πρόσκληση-πρόκληση.

Δεν το κάνω για να σου κάνω χάρη. Σε θέλω απλά εδώ και σε κάθε εδώ. Δε χρειάζεται να είσαι χρήσιμος σε κάποιον για να σε θέλει δίπλα του.

Μπορεί απλά να θέλω να σε κοιτάω και να παρατηρώ τις εκφράσεις του προσώπου σου καθώς μιλάς, την κίνηση στο σώμα σου και ο λόγος σου ίσως να με κάνει να νιώθω κάτι ιδιαίτερο. Ίσως απλά μπορώ να είμαι εκεί και να εισαι κι εσύ εκεί. Και ίσως να θέλω να μοιραστώ τις ανησυχίες σου και να σ’ ακούω ως το πρωί.

Τα συναισθήματα ξεμούδιασαν και δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε.

Το μέσα σου γνώριμο, μα τόσο απόμακρο.

Δίνει αλλά φεύγει, χωρίς μαζί του να με παίρνει

Κι όταν είναι, έχει όριο

Άνθρωποι βγαλμένοι από έναν άλλον κόσμο

Τόσο ίδιοι, αν και άλλοι

Κι είναι αυτό που κάτι θέλω αλλά δεν ξέρω

αν από σένα μπορώ να το ζητήσω – γιατί άλλωστε τι δικαίωμα έχω εγώ να ανακατέψω την ευτυχία σου;

Τι σε αγχώνει και τι σε τρώει;

Στη ζωή τη γεμάτη αντιστάσεις και αντιδράσεις, ενστάσεις και φασαρία

Φιάχνεις μια όαση ησυχίας.

-Το αγαπώ αυτό.

by Stella in Personal

24 Jan 2019 No Comments

για σένα

για σένα που έχεις σημασία, για σένα που μ’ αγγίζεις, για σένα που διαφέρεις

I know you feel deep, and people don’t get it.

I know you cry, and hide.

Μη μείνεις στο τίποτα…

Just feel the karma, and let it burn

by Stella in Writing

24 Jan 2019 No Comments

Old, yet relevant

Είναι ωραίο να πιστεύεις σε θαύματα.

Να πιστεύεις ακόμα. Κι ας μεγαλώνεις κι ας μαθαίεις.

Να πιστεύεις ακόμα κι αν μαθαίνεις. Επειδή επιλέγεις να βλέπεις το φως και όχι το σκοτάδι των ανθρώπων.

Εσύ πιστεύεις ακόμα σε θαύματα;
Κρυφή ελπίδα αυτό που ξέρεις πώς δε θα είναι.

Γιατί μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει πια. Το θαύμα που δεν ξέρω πώς να φέρω.
Το θαύμα που με ξέχασσε. Ίσως και απλά να με προσπέρασε.

Μπορεί και να συνέβει κι απλά να μην ήμουν εκεί.
Θαύμα όταν ένιωσα. Θαύμα που μετά σταμάτησα. Και το θαύμα για να ξανασυμβεί: απόν.

—
Φτάνει δε θέλω αλήθεια.

Η τόση αλήθεια, η ειλικρινής, η γνήσια και αυθόρμητη.

Δε θέλω άλλη αλήθεια.

Expiration date. Go.

Not soon enough. When? And where? Where is it? When is it coming?

For the times I’ve wanted it to come. Sooner than later.
And all those times that I was distracted by your fullness, and wanted to stay there forever.
Sleep and food deprived, didn’t really matter. No longer part of the equation.

As long as my brain was kept active with your stimuli.

#priceless

—

Αστείρευτη απουσία of someone who matters to me.

Αναμνήσεις μια παλιότερης ζωής.

Για όσο η μπάλα αυτή γυρίζει. Ασταμάτητα, ακλόνιστα.

Ασταμάτητη ακλόνιστη απουσία.

Rock my world, again.
Without the pain. Keeping the gain.
Excluding the drama. Feeling the karma.
Keeping the flame, without the burn.
Stepping it up even
Not dropping it after.

Εγώ ξεκαθάρισα ότι έχω πολλά να σου πω.
Εσύ ξεκαθάρισες ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να μοιραστείς.
Όλα ξεκάθαρα. Όλα αντίθετα. Όλα παράξενα έως αληθινά. Όλα απίστευτα. Όλα παράλογα.

Εγώ γνήσια αληθινή.
Εσύ γνήσια αντιφατικός.

Εγώ πιστεύω στη συνοχή λέξεων και πράξεων.
Εσύ καταρρίπτεις κάθε γέφυρα.

Αναπάντητα ερωτήματα. Φοβισμένες σκέψεις.
Λαίμαργη λαχτάρα και νηστική ελπίδα.
Παράλογη προσμονή. Για κάτι διαφορετικό. Όπως εγώ. Όπως εσύ.

Χάθηκες στη δίνη της ταύτισης. Στο κομμάτι του γκρουπ.
Μ’ άφησες.

Κι όλα όσα έχω, όλα όσα κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει. Με τρώνε και πεινάνε συγχρόνως.

Όλα γίνονται συγχρόνως. Αυτό που μου δίνει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση μου προσφέρει και τον μεγαλύτερο πόνο.
Αυτός που μου δίνει ευτυχία μου φέρνει δυστυχία.

Όλα μαζί αλλά όχι συνέχεια. Δυστυχώς.

#gimmemore #brainme

Γιατί. Ποιός ξέρει και ποιός θα μάθει.

Και κάπως έτσι μείναμε στο “γεια τι κάνεις;” και τίποτα άλλο.
Με κόσμο για να μη μένουμε μόνοι, μακρυά για να μην είμαστε εμείς.

Είναι κρίμα που αδυνατείς να μου δώσεις κι άλλο από αυτή την πολύτιμη τροφή μου.
Λίγοι την έχουν, λιγότεροι ξέρουν πώς να τη μοιραστούν, από ελάχιστους τη δέχομαι.

Θα την έπαιρνα και θα τη μεταμόρφωνα σε κάτι υπέροχο, δυνατό, γρήγορο, παράφορα παθιασμένο.
Δεν ξέρω πού αλλού να τη βρω.

Κι αυτό το πολύ μπορώ να το κάνω περισσότερο.
Και το μακρυά να είναι κοντά κι ας απέχει χιλιόμετρα.

Αντί αυτού όμως μείναμε πολύ μακρυά ακόμα κι όταν είμαστε δίπλα.
Αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και παρ’ όλα αυτά δεν επικοινωνούμε.

Δε σε άγγιξα, δε με άγγιξες. Δε μου μίλησες και δε σου εξομολογήθηκα τίποτα.
Δεν απάντησες στα ερωτήματα που ξέρεις ότι έχω.

Αγνοήσαμε τα προφανή και μείναμε στα προσχήματα.
Σαν πιστά μέλη αυτής της κοινωνίας των καθώς πρέπει συμπεριφορών
αδειασμένα από πάθος, ειλικρίνεια, ανάγκη και αγάπη. Πίστη και αφοσίωση στα συναισθήματα
και πραγματικά λόγια βγαλμένα από την καρδιά, όχι βουτηγμένα στη λογική τους.

Έρωτας ή τίποτα. Τίποτα.
Κι εμείς μείναμε στο τίποτα. Για το πάντα που δεν ξ´ερουμε πόσο θα διαρκέσει.

Για μια ελπίδα που πέθανε και ένα πιστεύω που αναζητά απεγνωσμένα αποδείξεις για να ανθίσει και να απλωθεί.
Να μεγαλουργήσει για ένα δυνατό θέλω και μια στιγμή οικειότητας.
Μια δυνατή αγκαλιά. Κι ας ήταν αποχαιρετισμού.

by Stella in Writing

28 Nov 2018 No Comments

Η ψυχή ακόμα ψάχνει

 

Αντί για αριστερά, δεξιά. Σε 2 κόσμους που δε συναντιούνται ούτε τέμνονται. Δεν αγκαλιάζονται κι ίσως ποτέ δε συμφιλιωθούν.

Κι αν…; Κι αν όμως συμβεί; Να τεμνηθούν οι παράλληλες κι εγώ να βρω τη μαγική λύση;

 

Αν και δίπλα-δίπλα μπορεί να μη μοιραστούν ποτέ μια αγκαλιά.

Μας ορίζει όμως το αρχικό λάθος ή η κάθε επιλογή;

Παγιδευόμαστε ή ανθίζουμε στην κάθε περίπτωχση; Θα βρούμε την τέμνουσα παράλληλή μας; Θα ανοίξουμε τη διπλανη πόρτα ή θα παραμείνουμε στη δικιά μας;

 

Αναζητώντας τη ροή χάνει την ουσία. Ψάχνοντας την ουσία ξεφεύγει ο ενθουσιασμός. Ένα κορίτσι φευγάτο που όλο φεύγει, ψάχνει και πεφτει. Όλο θέλει – περισσότερα απ’ όσα ανασαίνει. Στοχεύει ψηλά γιατί μπορεί. Κι όταν βρει, ίσως κρατηθεί. Έχει μεγάλο θέμα και δυσκολεύεται πολύ ν’ αφήσει πίσω – κι ας φεύγει όλο.

Λέει… Ψάχνω το σωστό μου, παρέα με τα “γιατί” μου. Δεν ξέρω πάντα αν αξίζει τον κόπο και αναρωτιέμαι αν αυτή η απορία και μόνο είναι ικανή συνθήκη για να κάνω μια άλλη επιλογή.

 

Πονάει και τρέχει αλλά δύσκολα, τελικά, στ’ αλήθεια φεύγει. 

 

Θέλει να δώσει και κάποιον να πάρει. Μπερδεύεται από τα παλιά και από τα κενά. Τα ερωτήματα για το αν αξίζει κι αν την πλημμυρίζει (θετικά).

Παλεύει να βρει τι θα πει “να είσαι εκεί”. Και πώς να μην επηρεάζεται από τα παιχνίδια του μυαλού.

Να παρει καθαρές απαντήσεις ακόμα και με άκυρες ερωτήσεις ή χωρίς ξεκαθαρίσεις.

 

Αλλά αυτά μάλλον ήταν στο σωστό σπίτι. Γιατί σ’ αυτό το σπίτι λίγο ψυχανάλυση χρειάζονται και (αυτή) να φύγει μακρυά μήπως και βρει τον εαυτό της. Για να σταματήσει να επηρεάζεται από τα φαντάσματα στο παρελθόν της.

 

Αυτό το κορίτσι ψάχνει τη σωστή την πόρτα.

Κι αν το πάθος το γνώρισε πρώτα στα νεύρα τώρα θέλει να το κρατήσει μόνο στη ζωή, στα γαλανά μάτια του άλλου και στο κάθε πρωί.

Με το κίνητρο να μεταδώσει και χωρίς να προδώσει, θέλει να νιώσει στο βάθος της πτώσης, τη λάμψη της γνώσης και το πάθος της νιότης.

 

Γιατί ξέρει ότι αξίζει όσα δεν πήρε και σε κανέναν δεν αξίζει να μην τα γνωρίσει.

Και ίσως ήδη να βρήκε του έρωτα το παιχνίδι αλλά έχει σκοτάδι και δε διακρίνει.

Από φως ή από φόβο, ίσως κι από δίκιο αιώνιο, να λείπει από την κερκίδα, σαν κερδίζεται η παρτίδα!

 

(Ιστορία στα πλαίσια της χθεσινής ομάδας της Χαράς Βλαχοδήμου)

by Stella in Personal

11 May 2018 No Comments

Θεσσαλονίκη χωρίς νερό. Η εμπειρία μας. NOT.

Θεσσαλονίκη. 2018. Χωρίς νερό. Ξανά. Για πάνω από 12 ώρες. Ξανά.

Έχουμε δικαίωμα στην πρόσβαση σε καθαρό νερό;

Ποιος το φροντίζει;

Αυτοί που είναι σε κατάλληλες θέσεις και πληρώνονται για να προβλέπουν και να φροντίζουν τι κάνουν; Αν δεν μπορούν να ανταπεξέλξουν στα καθήκοντά τους γιατί δε βρίσκουν βοήθεια;

Υποθέτω δεν μπορούν ούτε αυτό να το προβλέψουν;

Ας προσλάβουν προγραμματιστές – τα πάμε πολύ καλά στο να προβλέπουμε σενάρια και να κάνουμε κάτι για να αποφευχθούν!

Φανταστείτε όταν κάνατε μια ανάληψη από ATM να αφαιρούνταν 100 ευρώ από τον λογαριασμό σας και να παίρνατε μόνο 50 ευρώ στο χέρι. Τότε θα είσασταν εξίσου ανεκτικοί που κάποιος δεν πρόβλεψε κάτι; Γιατί είστε με το νερό; Και το δικαίωμά μας σε αυτό;

 

Υπάρχουν νομικές προσφυγές κατά των υπευθύνων για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των πολιτών της Θεσσαλονίκης; Θα υπάρξουν ποινικές κυρώσεις;

Τι αποζημιώσεις θα δοθούν στους πολίτες της Θεσσαλονίκης για την επανειλλημμένη καταπάτηση δικαιωμάτων, εξανάγκαση διαβίωσης χωρίς καθόλου νερό επί ώρες, επί μέρες ξανά και ξανά, την αδιαφορία και την ελλειπή και κυρίως ψευδή ενημέρωση;

Λέει η ανακοίνωση της ΕΥΑΘ (10.5.2018) 

” Η ασφάλεια και η ποιότητα του πόσιμου νερού οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτη.”

Με την πρόσβαση σε καθαρό νερό τι γίνεται; Είναι και αυτή αδιαπραγμάτευτη ή κάποια στιγμή θα καταφέρετε να μας την προσφέρετε αδιαλείπτως;

 

ΟΧΙ ξανά η Θεσσαλονίκη χωρίς νερο! Do Something!

by Stella in Uncategorized

30 Apr 2018 No Comments

Η απώλεια των άλλων

 

Σήμερα μου μίλησαν δυο άνθρωποι για απώλεια θανάτου.

Δεν είχα να πω πολλά, όπως και αντίστροφα δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαν να μου πουν.

Αναρωτιέμαι όμως αν θα μπορούσα να πω περισσότερα, όπως θα ήθελα κι εμένα να μου πουν περισσότερα. Τότε και κάθε φορά.
Όταν ήμουν παγιδευμένη σε ένα λεωφορείο που δεν έφτανε αρκετά γρήγορα και κανείς δε φαινόταν να νοιάζεται για να με περιμένει.

Ή όταν κοιτούσα τι συνέβαινε και είχα πλέον λόγο. Μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Κυριολεκτικά.

Αδυνατώντας να αλλάξω όμως την πορεία των πραγμάτων.

Οι άνθρωποι προτιμούν να μας αφήνουν – στον πόνο μας – λόγω της αδυναμίας τους να βρίσκονται εκεί – χωρίς να μπορούν να μας σώσουν. Από την αμηχανία τους και τα σωστά λόγια που δεν μπορούν να βρουν – και που δεν υπάρχουν. Τελικά η ανάγκη μας έρχεται σε 2η μοίρα;

Διότι αρκεί συχνά απλά να είσαι εκεί – just show up. Just do it. Χωρίς γιατί, πώς, χωρίς η παρουσία σου να χρειάζεται να είναι δικαιολογημένη. Απλά να είναι παρουσία.

Κι όταν εσύ ο ίδιος είσαι αυτός που δεν ξέρει τι να κάνει αυτό που βιώνει. Που ακόμα δεν είσαι καν σίγουρος για το τι νιώθεις – και το αν νιώθεις! Πώς να ζητήσεις κάτι που δεν ξέρεις τι είναι;

Χρειαζόμουν κάποτε μια αγκαλιά που δε ζήτησα ποτέ – and which no one volunteered.

Ήταν νύχτα παρ’ όλου που ήταν μέρα. Κι όταν όντως έπεσε το σκοτάδι κι έξω από μένα, δε θυμάμαι καν αν υπήρξε ένα φεγγάρι να μου θυμίσει πρόσωπα, στιγμές, μνήμες, αγκαλιές.

Όλα αυτά που δεν ήθελα να θυμάμαι και που δεν ήθελα ποτέ να ξεχάσω!

 

Μας είπαν ότι…

  • Όταν κάτι χάνεται, κάτι νέο γεννιέται.
  • Όταν κάποιος φεύγει, αφήνει χώρο για να έρθει κάποιος άλλος στη ζωή μας.

Πώς όμως συμβαίνει αυτό όταν κάποιος πεθαίνει;

Κι αν ακόμα σε θέλω; ΕΔΩ; Κοντά μου;

Κι αν το κενό που αφήνεις είναι μεγαλύτερο απ’ όσο θέλω να αντέξω;

Κι αν απλά δεν ξέρω τι να το κάνω; Πώς να το διαχειριστώ;

Με άφησες εδώ μόνη. Και η θέση σου είναι κενή, στην καρδιά μου και στον χώρο σου.

Απώλεια…
Ανθρώπων, φίλων, οικογένειας, κομματιών μας.

Απώλεια αγάπης!

Μέσα στον πόνο της απωλειας, την απογοήτευσης της ανθρώπινης φύσης μας που μας προσδίδει την ανθρώπινη αδυναμία της ανημποριάς να ανατρέψουμε, να φέρουμε πίσω, να αναστήσουμε.

Να σε σώσω, μέσα από την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μου να έχω τον έλεγχο πάνω σε όλα εκείνα που αδυνατώ να προβλέψω, να ελέγξω, να ορίσω. Παραμόνο να δω μπροστά μου να εξελίσσονται, να έρχονται, να φεύγουν, να συμβαίνουν κι εγώ απλός θεατής.

 

Η δύναμη της ψεύτικης αλλαγής και η ψευδαίσθηση του ελέγχου.

Όταν από μάρτυρες της αλήθειας μας προσπαθούμε να γίνουμε δημιουργοί του μέλλοντός μας,

ξερευνητές των πιθανοτήτων

και ενεργοί παίχτες των εξελισσόμενων γεγονότων

 

Στην πραγματικότητα… απλά υπηρέτες αυτής της μπάλας που ποτέ δε σταματά να γυρίζει.

 

by Stella in Writing

23 Apr 2018 No Comments

Loved until disagreed

 

They all love you,

until you disagree with them.

They are all sweet to you,

until you say ‘No’.

They are all communicative,

until they understand that you mean it.

They all love you until it is no longer comfortable for them to do so.

 

mistreated – misplaced – misunderstood – mistaken – underestimated – always second guessing

by Stella in Writing

17 Apr 2018 No Comments

Don’t give up on me when I am the most vulnerable.

by Stella in Quotes

1 2 3 4 5